بررسی سیاستگذاری خارجی جمهوری اسلامی ایران در دوران سازندگی (1368-1376)

هدف از پژوهش حاضر مطالعه علمی و بررسی سیاستگذاری خارجی جمهوری اسلامی ایران در دوران سازندگی (1368 تا 1376) می باشد به گونه ای که بتوانیم به فهم واقع بینانه ای از رفتار سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در مقطع مورد نظر برسیم و همچنین دچار تقلیل گرایی نشویم. دراین تحقیق در فصل اول به بیان مفاهیم کلیات موضوع پرداختیم و در واقع ما دنبال پاسخ به این پرسش هستیم که گرایش ایران در پایان جنگ تحمیلی در اواخر دهه 1980 و اوایل دهه 1990 به همکاری با نظام بین المللی و سازمان های منطقه ای و بین الملی متاثر از کدام عوامل بود فرضیه ای که ما مطرح کردیم در پاسخ به سوال پژوهش اینست که سیاست خارجی جهوری اسلامی ایران در آغاز دوران سازندگی متاثر از تحولات ایجاد شده در نظام بین المللی گرایش پیدا کرد. دراین تحقیق از چهارچوب نظری ساختار-کارگزار در سطح نظام بین المللی نیز از نظریه وابستگی متقابل در سطح منطقه ای استفاده کرده ایم. براساس مدل بیان شده در فصل دوم تاثیر و نقش ایدیولوژی اسلامی در شکل دهی به باورها و ارزش های کارگزار راهبردها، نقش ها واهداف سیاست خارجی ایران مورد بررسی قرار گرفته است و مشخص گردیده که کارگزار سیاست خارجی برای خود نقش ها، تعهدات و اهداف خاصی قایل است که در شکل دهی به رفتار های آن نقش اساسی را ایفا می کند. این رفتارها در سطح ساختاری نظام بین الملل به صورت مبارزه با ساختار نظام بین املل دو قطبی امریکا و شوروی سابق مورد بررسی قرار گرفته و در سطح ساختاری منطقه ای به حمایت ایران از نظام امنیت منطقه ای بدون حضور نیروهای بیگانه و مخالف با فرایند صلح خاورمیانه پرداخته شده است. فصل سوم پایان نامه نیز به شرایط و اوضاع اقتصادی و سیاسی داخلی کشور و تاثیران بر سیاست خارجی و ساختار نظام بین الملل پس از پایان جنگ تحمیلی و آغاز دوران سازندگی پرداخته است. در فصل چهارم نیز تاثیرات ساختار نظام منطقه ای و بین المللی بر سایت خارجی ایران بررسی شده و فصل پنجم پایان نامه نیز تحولات در سیاست خارجی ایران در دوران سازندگی و روابط و تعامل آن با کشورها و سازمانهای منطقه ای و بین المللی مورد تحزیه قرار گرفته است در فصل ششم از از موضوع مطرح شده نتیجه گیری شده است